คุณครับ รับรักผมหน่อย (yaoi)

เป็รนถึงลูกประธานบริษัท ใครๆก็ว่าดีไปหมด โชคดีทุกอย่าง อยากทำอะไรก็ได้ อยากได้อะไรก็ชี้นิ้วสั่ง ไม่มีใครกล้าขัด พูดอะไรไปใครก็เชื่อ จะใช้เงินเท่าไหร่ก็ไม่มีใครว่า แต่นี่ไม่ใช่ตัวผมเลย มันเป็นสิ่งตรงข้ามกับผมทั้งหมด โดยสิ้นเชิง ผมเป็นใครนะหรอ ผมก็เป็นลูกประธานบริษัทนะสิครับ ผมชื่อ เจนท์ หรือ เจนภพ  ขัตติศิลา ลูกประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่ไม่มีใคร ไม่รู้จัก ที่มีสาขาในไทยแทบจะทุกจังหวัด และกำลังจะขยายสาขาไปยังต่างประเทศอีกมากมาย

ทำไมถึงบอกว่าผมตรงข้ามกับความสบาย ก็พ่อผมนะสิครับ แกบอกว่า กว่าจะมีบริษัทนี้ได้ต้องลำบากลำบนมากแค่ไหน สู้กัดฟัน กัดก้อนเกลือ ลำบากมาก่อนที่จะสบายได้ขนาดนี้ แล้วมีลูกมาจะให้มาสบายโดยไม่รู้จักความลำบากไม่ได้ ต้องทำเป็นทุกอย่าง เพราะเวลาสั่งงานพนักงานต้องรู้เรื่อง ไม่ใช่โยนงานให้แต่คนอื่น อันนี้ผมพอเข้าใจครับ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมเลขาผม ถึงไม่เหมือนชาวบ้าน หรือเหมือนผู้จัดการคนอื่นๆ ที่เป็นสาวๆ สวยๆ ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แต่กลับเป็น หนุ่มน้อยที่อายุน้อยกว่าผม หาความดีไรไม่ได้เลย มีดีกว่าผมอย่างเดียวคือความสูงที่สูงกว่าผม แค่5เซน ทำมาเป็นอวดเบ่ง เจ้าจี้เจ้าการกับผมไปทุกเรื่อง

“คุณเจนท์ครับ วันนี้มีนัดทานข้าวกับลูกค้าตอน 4 โมงเย็นนะครับ ห้ามเถลไถลนะครับ”

นั่นไง ยังไม่ทันไร บ่นในใจก็มาแล้ว หน้าเข้มเรียบ ถือสมุดบันทึกเล่มโตมาพร้อม กับอ่านให้ผมฟังว่าต้องทำไรบ้างในแต่ละวัน แต่ท้ายสุดก็เหมือนจะหลอกด่าผมเป็นนัยๆนะ เป็นแค่เด็ก ทำท่า ทำทางว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่กว่าผม ทำมาเป็นสั่ง ก็แค่เลขาที่พ่อผมหามาให้ จะเท่าไหร่กันเชียว

“ผมรู้แล้ว คุณณิตมีธุระอะไรก็ไปทำต่อเลยครับ”

“คณิตครับ ผมชื่อคณิต กรุณาเรียกแบบนี้ด้วย”

“ครับ”

ผมได้แต่ตอบหน้าเนือยๆ เบื่อๆ คนอะไรชื่อคณิต ผมก็เรียกถูกแล้ว ณิต เฉยๆ มันไม่ดีตรงไหน ทำมาเป็นสั่งให้ผมเรียนชื่อเต็มๆ ผมเป็นถึงลูกประธานเชียวนะ ที่อีกไม่นานจะเป็นประธานแล้ว ยังมาโดนเลขาเด็กสั่งอีก นี่มันอะไร ใครรู้ ใครเห็นคงหมดความเชื่อมั่นในตัวผมแน่ๆ แล้วอีกไม่นานก็จะได้เป็น ดร. แล้ว คอยดูเถอะไว้ได้เป็นเมื่อไหร่ ผมก็ทำอะไรเค้าไม่ได้อยู่ดี เพราะอะไรนะหรอ เพราะพ่อคนเดียว พ่อบอกว่าเค้าเป็นลูกชายคนที่มีบุญคุณกับเรา ตอนที่เราลำบาก ช่วงที่พ่อเป็นเด็กยังกัดก้อนเกลือกิน ผมทำอะไรได้บ้าง!!!